W przypadku tego filmu tradycyjna rodzicielska śpiewka wydaje się być bardzo trafna. Historię Caluma i Sophie poznajemy z perspektywy dorosłej już kobiety. Wydaje się, że dzieje się tak dlatego, że dopiero w tym momencie życia jest ona w stanie zrozumieć, co działo się z jej ojcem, przez co mógł przechodzić, jak się czuć. Ta domniemanie podobna sytuacja życiowo - uczuciowo - psychiczna pozwala jej na podstawie zarejestrowanych na wakacjach zdjęć przejść swoistą pracę żałoby. I bierze w niej udział również widz. Kolejne fragmenty nagrań przywołują u bohaterki kolejne wspomnienia, które jednocześnie z odbiorcą są przepracowywane. To wspomnienia, które w oczach małej dziewczynki były szczęśliwe. W końcu były to chwile spędzone z kochającym ojcem. Dla dorosłej już kobiety oprócz pamięci o ukochanym rodzicu, niosą jednocześnie ból i żal po jego stracie oraz może ulgę zrozumienia choć po części tego, co działo się w głowie Caluma. Sophie is walking in his shoes. Film, który przejeżdża emocjonalnym walcem.