Filmowi groziło, że będzie tylko małą, ograniczoną repliką „8 i pół” Felliniego. I moim zdaniem po części nią jest. Niektóre analogie są aż zbyt dosłowne, a przy tym dość płaskie. Jednak „Życie na sprzedaż” ratuje dramatyczny autentyzm. Improwizacje Kobieli, scenariusz ułożony wyłącznie przez Wajdę (co nie zdarza się często)... Jest filmem nie tylko o powstawaniu filmu, o dylematach reżysera itd., ale przede wszystkim zapisem wstrząsu, jakim dla środowiska artystycznego była nagła śmierć legendarnego Zbyszka Cybulskiego. Refleksja nad jego postacią zaczyna w pewnym momencie przypominać „Obywatela Kane’a” Wellsa.
Na tym tle szczególnie ciekawie wypadła postać Daniela Olbrychskiego, który z jednej strony znajduje się u szczytu swojej kariery (przygotowuje się bodajże do roli Kmicica), a z drugiej strony miota w cieniu legendy Cybulskiego. Jak potoczyła się kariera tego świetnego niegdyś aktora, któremu nie dane było zbudować swego mitu – mniej więcej wiemy...
Film napędzany osobistymi przeżyciami twórców i inspirowany dwoma arcydziełami („8 i pół” oraz „Obywatelem Kanem”) jest po prostu dobry. Zgodnie z rozważaniami Andrzeja można by przyjąć, że jego powstanie jest w rzeczywistości etyczną klęską. I może ta refleksja jest najoryginalniejsza...

Wydaje mi się, że „Wszystko na sprzedaż” jest jednym z najlepszych filmów współczesnych Wajdy. Osobiście uważam jednak, że reżyser najlepiej sprawdza się na obszarze historii. Tak udanym filmom, jak „Człowiek z marmuru”, „Wszystko na sprzedaż”, czy „Bez znieczulenia” daleko jednak do arcydzilnych „Panien z Wilka”, „Wesela”, czy „Ziemi obiecanej”...